Na de brand: “Armando”

23 en 24 februari 2008, St. Aegtenkapel te Amersfoort

 

 

Het eerste wat me opviel: wat een heerlijk geknoei!!!. Wat een wellustige vleselijke behandeling van verf en intense manier van schilderen. Een tweede gedachte ging over het gevaar dat dit soort knoeierij ook heel goed het beeld kan vertroebelen. Maar juist het beeld blijft bij Armando even ruig en intens als zijn manier van schilderen. De no-nonsens manier van werken, je ziet gewoon dat hij duidelijk zijn eigen manier van schilderen heeft gevonden en daar ook te vrede mee is. Hierdoor kan hij zich concentreren op het beeld zelf. Dit meester zijn van het schilderen en helderheid van beeld maakt hem tot een schilder om verliefd op te worden.

De keuze van zijn materiaal lijkt in overeenstemming met zijn manier van werken. De doeken zijn mans groot, dit heeft als voordeel dat met zijn manier van werken je nog steeds met details kan werken. Uiteraard is de keuze voor olieverf in combinatie met zand uitermate geschikt voor de beeldhouwende manier van schilderen die hij praktiseert.

Het prettige aan deze tentoonstelling was de chronologische opbouw. Hierdoor krijg je een mooi beeld van wat de kunstenaar heeft doorgemaakt. En kan je de werken ook in hun tijd plaatsen.

De opbouw van zijn schilderijen lijkt zijn leven lang niet te veranderen. Het zijn altijd enkelvoudige onderwerpen. Er wordt een ding geschilderd, met het formaat van het doek als uitgangspunt. Al hij eenmaal begint te schilderen wordt er bovenal een beeld geproduceerd en niet zo zeer een onderwerp.

In zijn meest recente werken lijkt hij een overstap te maken van expressie in toets naar een expressie in kleur. De keuze voor enkele monochrome contrasterende kleuren veranderd in kleurvlakken die uit een heel scala aan kleuren wordt opgebouwd. De schilderijen lijken hierdoor in beeldkracht te verliezen maar als je naar de kleurbehandeling kijkt , herken je nog altijd de zelfde kracht in combinatie met intensiteit die zo herkenbaar voor Armando is.

Waarom zijn zijn schilderijen zo krachtig:

  1. het levensgroot formaat

  2. de intense doch beeldhouwende manier van schilderen

  3. beperkt, contrasterend en monochroom kleurgebruik

  4. enkelvoudig onderwerp

  5. ongepoetstheid

z'n thematiek:

Veelal schildert hij lege en verstilde landschappen, maar door zijn dramatische manier van schilderen en details als hekwerken, omgevallen bomen en

ongehinderde verdwijnpunten beginnen zijn schilderijen te wringen. Waarom al die intensiteit op deze onderwerpen? Een aanname: hij schildert niet als hobby, omdat het zo lekker schildert. Maar waarom dan die intensiteit? Het lijkt mij alsof hij een vraag probeert te beantwoorden door het schilderen. Niet de daadwerkelijke vraag, niet het onderwerp maar door de vraag een plaats te geven op het doek. Misschien is de vraag stellen of plaatsen op verschillende manieren (hij is ook zeer bedreven in beeldhouwen, poëzie, muziek, theater, film, etc.) voor hem de manier om zijn wereld en geschiedenis om hem heen te onderzoeken. Zonder ooit de pretentie te hebben het antwoord te vinden. Als hij hier zijn berusting in vind verklaart dat misschien meteen deels de open manier en krachtige eenvoud van zijn werk.

 

Nader onderzoek voor mij naar aanleiding van Armando ligt in de richting van het neo-expressionisme.